خیلی سخته. سخته. خداااا. کاش فردا صبحی در کار نبود؛ کاش همه چی همین جا تموم می شد. می ترسم؛ به خدا می ترسم؛ تو رو به کی آخه قسم بدم؟

شب و صدای بال ملائک، شب و صدای نفسهای پیک سحر، شب و صدای آوای ملکوتی کروبیانی که به زمین آمده تا در سجاده شباویزان، عطر یاس پاشیده و از عطر خوش آنان عالمی را سرمست کنند. شب و یاد سحر و یه بغل پیام بیداری. شب و یاد آوای مرغ حق. شب و یاد مناجات تو.

حالا خودم به گور سیاه. دست کم یه چیزی می گفتی که به خاطر اعتماد بیش از حد به تو و حرفات کس دیگه رو امیدوار نکنم. اصلا می دونی چیه؟ هر چی هم تو تقصیر داشته باشی، خریت از منه. بی برو برگرد.

تو رو چه به دل و درد و اشک و غم و این مزخرفات؛ تو به کارای مهم تر از این برس؛ اگه قرار بود اتفاقی بیفته و کاری بکنی،‏ برای اونایی که روز و شب دارن زیر پاهای کثیف این دنیا له میشن کاری میکردی.