خواب که باشم، خوش‏بخت‏ترینم.

تازه اون کفشه رو گرفته بودم. با بابا رفتیم گرفتیم. تا ماه مبارک هم می پوشیدم. الان هم پشت اون در گذاشته. اسماعیل! حوصله ندارم. حوصله که نه! تاب ندارم. تاب یادآوری خاطراتی که جز درد چیزی ندارن. بی‏خی.

یادته اون شب بیرون نشسته بودیم و شام سیرابی خوردیم؛ و پشه فراوون بود؟ یادگار عروسی تو بعد از دو سال، روی پامه! ساق پام پر زخمه! بعد از دو سال. می فهمی یعنی چی؟

می بینی اسماعیل! یادته کی عروسی کردی؟ آره؟ همون سالی که من تابستونش لامرد بودم. یعنی الان دو سال شده. تو دو ساله ازدواج کردی. و چند بار با خانومت دعوات شده؛ اما من هنوز یادگار عروسی تو رو دارم!

بابا...از دست این دونا بچه کلافه شدم.ار بس با هم با همدیگه و هم با باباشون پچ پچ کردند...مثلا من نشنوم...